Ἡ Κοίμησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,
τῆς ἐλπίδας τῶν πιστῶν.
Ἡ Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ μεγάλη Θεομητορική ἑορτή τοῦ Αὐγούστου, συγκινεῖ τὴν ψυχὴ κάθε χριστιανοῦ. Ἀπὸ τὴν πρώτη τοῦ μηνὸς Αὐγούστου ψάλλονται καθημερινὰ οἱ Παρακλήσεις καὶ ταυτόχρονα οἱ πιστοὶ προετοιμάζονται, νηστεύουν, ἐξομολογοῦνται, κοινωνοῦν, γιὰ νὰ ἑορτάσουν βαθύτερα πνευματικὰ τὴν ἑορτὴ αὐτή. Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ὀνομάζεται διαφορετικὰ Μετάσταση, διότι ἡ Παναγία μεθίσταται ψυχικὰ καὶ σωματικὰ πρὸς τὴν ὄντως Ζωὴ, τὸν Υἱὸ καὶ Θεό της. Ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναφέρει σχετικὰ μὲ τὴν Μετάσταση ὅτι χάριν στὸ σῶμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς νέας Εὔας, ποὺ έδωσε σῶμα στὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ, ἔτσι δὲν γεύεται ἡ ἴδια τὴν δύναμη τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἀλλὰ μεθίσταται σωματικὰ καὶ ψυχικὰ στὸν Παράδεισο. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ἡ ὑμνολογία ἀναφέρει «Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται», καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο «κλῖμαξ πρὸς οὐρανὸν ὁ τάφος γίνεται».
Ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας εἶναι γεγονὸς ἐλπίδας καὶ προσδοκίας γιὰ τὸν πιστὸ χριστιανό. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος τῆς ζωῆς, δὲν ἐξαντλοῦνται τὰ πάντα ἐδῶ στὴν σύντομη ζωή. Ὁ θάνατος γίνεται ἕνας ὕπνος μπροστὰ στὴν Ἀνάσταση καὶ στὴν αἰωνιότητα. Ὑπάρχει τὸ ἐπέκεινα, ἡ αἰώνιος ζωὴ, γιὰ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται κοίμηση ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τοῦ σώματος, γιὰ αὐτὸ καὶ λέμε σήμερα ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας καὶ ὄχι ὁ θάνατος. Μὲ παρόμοιο τρόπο χαρακτηρίζουμε «κοιμήθηκε» ὁ ἄνθρωπος ποὺ φεύγει ἀπὸ αὐτὴν τὴν πρόσκαιρη ζωή, διότι ὁ θάνατος εἶναι ἕνα προσωρινὸ γεγονός.
Ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας στὸ ἀπολυτίκιο τῆς Παναγίας τῆς Κοιμήσεως λέγει «Ἐν τῇ γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε». Δηλαδὴ μὲ την γέννηση τοῦ Χριστοῦ φύλαξες τὴν παρθενία σου καὶ μὲ τὴν κοίμησή σου δὲν ἐγκατέλειψες τὸν κόσμο. Αὐτὸ εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ ἐλπίδα καὶ προσδοκία γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο. Εἶναι βεβαιότητα ὅτι ἡ Παναγία μας εἶναι ἐδῶ καὶ συνεχίζει να ἀγκαλιάζει, νὰ ἐνισχύει καὶ νὰ θαυματουργεῖ. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται μέσα ἀπὸ την μακραίωνη πορεία μας ὡς ἔθνος ποὺ ἡ Παναγία σώζει πόλη καὶ λαὸ, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, τῆς Κωνσταντινούπολης, ἔως καὶ τὸ ἔπος τοῦ 1940.
Ἡ Παναγία μας εἶναι ἀκόμα ἐδῶ, ἀδελφοὶ μου, και ἐξακολουθεῖ νὰ πρεσβεύει γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἐπίγνωση ἁμαρτωλότητας. Εἶναι σημαντικὸ νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητας εἶναι προϋπόθεση, ἔτσι ὥστε νὰ μᾶς ἀκούει ἡ Παναγία. Ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητας σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ λάθη του, γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὀτιδήποτε ἄλλο ἀποπροσανατολίζει τὸν ἄνθρωπο. Ἀρκεῖ ἕνας μικρὸς ἀθῶος ἐσωτερικὸς διάλογος νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπώλεια. Ἔνας διάλογος ποὺ περιγράφει πραγματικὰ ἐπιτεύγματα καὶ ἀνδραγαθήματα ἐξαπατᾶ τὸν ἄνθρωπο, διότι ἀπὸ τὴν μία περιγράφει τὴν ἀλήθεια, ὅπως ὁ Φαρισαῖος στὴν προσευχή του, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη βρίσκεται πολὺ μακρία ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητας τοῦ Τελώνη.
Αὐτὸς ὁ ἐσωτερικὸς διάλογος σήμερα ἔχει πάρει ἄλλες διαστάσεις, συμβαίνει κατὰ κόρον καὶ εἶναι φαινόμενο κοινωνικό. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ διάλογο μὲ τὸν ὑπεράνθρωπο ποὺ δημιούργησε ἡ πίστη τῆς χριστιανικῆς δύσης. Εἶναι καθηλωμένος στὰ σύγχρονα ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα καὶ στὴν τεχνολογικὴ ἐξέλιξη μέσα ἀπὸ τὴν Τεχνητὴ Νοημοσύνη καὶ ἔτσι δὲ τοῦ ἀφήνονται περιθώρια νὰ σκεφτεῖ ὅτι ἡ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητας εἶναι ἡ σωτηρία του, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ἀλάνθαστος τρόπος γιὰ νὰ κατανοήσει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ζωὴ του καὶ νὰ αἰσθανθεῖ τὴν μητρότητα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Αὐτὸ τὸ φαινόμενο ἐνισχύεται ἀκόμα περισσότερο σὲ ἐπίπεδο πολιτειακὸ καὶ θρησκευτικὸ ἀπὸ ἐτερόφωτους ἡγέτες.
Αὐτὸ ἔχει ὡς συνέπεια ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νὰ πιστεύει στὰ ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα ποὺ ὑπόσχονται εὐημερία καὶ ἄνεση. Δὲν ἔχει ἀντιληφθεῖ ἐπαρκῶς τὴν ἐξαπάτηση, τὴν ὁποία ἔχει ὑποστεῖ σὲ ἕναν μεγάλο βαθμὸ. Σὲ ἐπίπεδο παιδείας ἐκπαιδεύεται στὸ ὑπερεγώ του. Ἀποφασίζει γιὰ ὅ,τι τοῦ ἀρέσει, σὲ σημεῖο νὰ ἀμφισβητεῖ τὴν φυσικὴ ροὴ τοῦ ποταμοῦ, τὴν βιολογικὴ του προέλευση. Ταυτόχρονα ὅμως δὲν γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι μὲ αὐτὴ τὴν νοοτροπία τοῦ ὑπερεγὼ μετατρέπεται σὲ ἕνα πιόνι τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ σὲ προϊὸν ἐκμετάλλευσης.
Ὡστόσο, ἡ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητας εἶναι τρόπος ὑγιοῦς ζωῆς, εἶναι φάρμακο, ὁ σίγουρος δρόμος τῆς σωτηρίας καὶ ἕνας μονόδρομος ἐπιβίωσης. Ὁ τρόπος ποὺ σκέφτεται ὁ ἐν ἐπιγνώσει ἁμαρτωλὸς σὲ σχέση μὲ τὸν ἐξαπατημένο ἄνθρωπο τῆς ἀρκετὰ ὑποσχόμενης δύσης εἶναι ὅτι ἐντοπίζει τὸ λάθος του, τὸ ἀλλάζει στὴν σωστὴ κατεύθυνση, δηλαδὴ πρὸς τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ σταθεροποιεῖται πρὸς ἀνώτερους στόχους. Τέλος, διακρίνει τὰ ἀφηγήματα τῆς ἐποχῆς μας ποὺ ὁμοιάζουν μὲ τὸν ψίθυρο τοῦ ὄφεως στὸν Παράδεισο. Δακρίνει τὴν θυσιασμένη ἀλήθεια ἀπὸ τὴν ὑποκριτικὴ ἀγάπη. Διακρίνει ἀκόμα καὶ τὴν Αλήθεια μὲ ἄλφα κεφαλαῖο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια μὲ ἄλφα μικρὸ.
Γιὰ παράδειγμα, διακρίνει τὸν καρδιακὸ πολιτικὸ λόγο ἑνὸς πολιτικοῦ πατριώτη ἔλληνα ἀπὸ ἕναν γραμμένο πολιτικὸ λόγο ποὺ ἐκφωνεῖ ἑλληνόφωνος πολιτικὸς μὲ ἀνάστημα πολιτικοῦ νάνου. Ἕνα ἄλλο παράδειγμα, κατανοεῖ τὸν οἰκουμενισμὸ ποὺ ὑπόσχεται ἀγάπη καὶ ἐνότητα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης. Ἐπομένως, ὁ τρόπος ποὺ σκέφτεται ὁ ἐν ἐπιγνώσει ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος εἶναι ἐπιβίωση στὸ σήμερα, προσαρμογὴ στὶς δύσκολες συνθῆκες, βάσεις καὶ θεμέλια γιὰ τὸ μέλλον, βεβαιότητα ὅτι ἡ ἑπόμενη γενεὰ θὰ εἶναι καλύτερη, ἐπειδὴ τὸ σήμερα εἶναι σὲ σωστὸ προσανατολισμό. Τὸ μέλλον θὰ ἀλλάξει ὅταν τὸ παρὸν ἀλλάζει ἀπὸ τὸν ἐν ἐπιγνώσει ἁμαρτωλὸ.
Ἡ Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ εἰδικὰ ἡ πρεσβεία της, στὴν ὁποία ἔχουμε προσφύγει ἐμεῖς ὅλοι οἱ Ρωμηοὶ, μᾶς κάνει νὰ πιστεύουμε μὲ βεβαιότητα ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι, διότι εἶναι κοντά μας. Ἄλλωστε αὐτὸ ἔχουμε βιώσει καὶ αὐτὸ βιώνουμε μέχρι σήμερα. Ἔχουμε στὴν καρδιὰ μας τὴν Παναγία καὶ ἐκείνη εἶναι στα διαβήματά μας γιὰ νὰ μὴν πέσουμε ἤ νὰ μὴν ἀλλάξουμε προσανατολισμό. Ἔχουμε πρέσβειρα τὴν Παναγία καὶ ἐκείνη μπροστὰ στὸν Υἱὸ της μιλάει γιὰ χάρη μας. Παρακαλοῦμε τὴν Παναγία νὰ μᾶς προστατεύσει ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ ἔθνους μας καὶ ἐκεὶνη μᾶς προστατεύει ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἀπὸ τοὺς προστάτες μας.
Θὰ ἤθελα, ἀδελφοὶ μου, νὰ καταφύγουμε στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο μὲ περισσότερη ἀποφασιστικότητα καὶ ὄχι ἁπλὰ νὰ τὴν παρακαλέσουμε γιὰ κάποιο αἴτημα, διότι αὐτὸ τὸ κάνουμε μὲ κάποιο τρόπο ὅλοι μας. Νὰ τὴν παρακαλέσουμε νὰ μᾶς ἐνισχύσει νὰ ἀλλάξουμε τὸν τρόπο ποὺ μετανοοῦμε. Μὲ περισσότερη ἀποφασιστικότητα νὰ ἐπιλέγουμε τὸ σωστὸ, δηλαδή τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἐπίγνωση τῆς ἁμρτωλότητας ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν σταθεροποίηση τοῦ μὴ ἁμαρτάνειν. Ἐφόσον ἀρχίσει ἔστω καὶ σὲ μικρὸ ποσοστὸ νὰ πραγματοποιεῖται αὐτὸς ὁ τρόπος τοῦ μετανοεῖν ἤ διαφορετικὰ ἡ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητας τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τότε θὰ σώσει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἀκόμα τὸ ἔθνος μας ἀπὸ τὶς εξωτερικὲς ἀπειλὲς, καθὼς καὶ ἀπὸ τοὺς νέους ἐφιάλτες ποὺ χαίρονται μὲ τὸ ἔργο τῆς προδοσίας τους.
Εἴθε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ὡς προστάτιδα τοῦ Ἔθνους μας, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ νὰ μᾶς προστατέψει ἀπὸ κάθε ἐπίβουλο ἐχθρό καὶ νὰ μεσσιτεύσει γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ γιὰ τὸν καθένα ξεχωριστά.
🎚️ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος
Μπορείτε να το δείτε και ΕΔΩ
