Μ Η Ν Υ Μ Α Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Ω Ν 2 0 2 4
«Κλίνας οὐρανούς, ἐν µήτρᾳ σου Πάναγνε,
Χριστὸς βουληθεὶς ὅλος ἐσκήνωσεν·
οὐ γὰρ ἔφερε τῶν ἰδίων χειρῶν τὸ πλαστούργηµα,
καθορᾶν ὑπὸ τοῦ πλάνου τυραννούµενον·
ἦλθε δὲ ἐν δούλου σχήµατι, τὸ ἀνθρώπινον γένος λυτρώσασθαι»
(Θεοτοκίον, Κανὼν β´ Ὄρθρου Ἁγίου Νικολάου, ὠδὴ στ´, Μηναῖον Δεκεµβρίου στ´)
Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοὶ ἐν Κυρίῳ Σαρκωθέντι,
Ὁ Θεὸς Λόγος, ὁ Κύριος ἡµῶν Ἰησοῦς Χριστός, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρὸς καὶ συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, κατῆλθεν «ὅλος», χωρὶς νὰ µειώσει τὸ ὕψος τῆς Θεότητός Του, στὴν ἄχραντη µήτρα τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου, καὶ «ἐσκήνωσεν ἐν ἡµῖν» (Ἰω. 1, 14). Διότι τὰ «σπλάγχνα» τοῦ θείου «ἐλέους» (Λκ. 1, 78) δὲν µποροῦσαν νὰ ἀντέξουν τὴν βάσανο τοῦ ταλαιπώρου πλαστουργήµατος, τοῦ θεόπλαστου δηµιουργήµατος, τοῦ τιµηµένου ἀνθρώπου, ποὺ ἀτιµάσθηκε ἀπὸ τὸν πλάνο διάβολο καὶ περιῆλθε στὴν δεινὴ τυραννικὴ αἰχµαλωσία του.
Ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δὲν ἔχει µέτρο οὔτε πέρας, ἔθεσε σὲ ἐφαρµογὴ τέλειο σχέδιο ἀναπλάσεως· σχέδιο θείας σοφίας καὶ δυνάµεως, ἀσυναγώνιστο καὶ ἀσύγκριτο σὲ µεγαλωσύνη καὶ θεοπρέπεια. Ὁµολογοῦµε στὸ Σύµβολο τῆς Πίστεως ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, «δι’ ἡµᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡµετέραν σωτηρίαν» κατῆλθε ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ σαρκώθηκε «ἐκ Πνεύµατος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου».
Δὲν συνέβη βέβαια στὸν Θεὸ κάποια τοπικὴ µετακίνηση καὶ µετάβαση, ἀλλὰ συγκατάβαση θεϊκή. Ὁ Λόγος, χωρὶς νὰ ἀλλάξει ὡς πρὸς τὴν Θεότητα, προσέλαβε κάτι ποὺ δὲν εἶχε µέχρι τότε: ἔγινε ἄνθρωπος καὶ συναναστράφηκε µὲ τοὺς ἀνθρώπους στὴν γῆ. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἔκρυψε ὅλη τὴν δόξα τῆς Θεότητος πίσω ἀπὸ τὸ παραπέτασµα τῆς σαρκός, ποὺ δανείσθηκε ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο Μαρία.
Τὸ µοναδικὸ αὐτὸ θαῦµα τῆς θείας ἀγαθωσύνης µᾶς ὑπερβαίνει ἐντελῶς καὶ ἐµεῖς ἁπλῶς τὸ προσκυνοῦµε µὲ δέος καὶ εὐχαριστία. Ὅλα τὰ κτίσµατα προσφέρουν ἀνέκφραστη εὐχαριστία, ἐµεῖς δὲ προσφέραµε «Μητέρα Παρθένον», τὴν δόξα καὶ τὸ καύχηµα τοῦ γένους µας, τὴν χαρά, θυµηδία, παρηγορία, παραµυθία καὶ ἐλπίδα µας! Στὸν Χριστό µας, στὸ θεῖον Βρέφος τῆς Βηθλεέµ, ἐµφανίζονται καὶ ἐπισηµαίνονται ἐξ ἀρχῆς ἀντιθέσεις θεῖες καὶ ἀνθρώπινες, γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ ὑπερλόγου Μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονοµίας: ταπείνωση στὴν δόξα, πόνος στὴν χαρά, θάνατος στὴν ζωή!
* * *
Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·
Αὐτὰ ἀκριβῶς εἶναι καὶ τὰ κύρια γνωρίσµατα κάθε πιστοῦ µελους τῆς ἀνακαινισµένης πλέον ἀνθρωπότητος. Ἦταν τὰ γνωρίσµατα τῆς Παρθενοµήτορος Μαριάµ, τῆς ταπεινῆς Κόρης καὶ Ἁγνῆς, Αὐτῆς ποὺ ἀναδείχθηκε «Οὐρανὸς καὶ Ναὸς τῆς Θεότητος».
Τὰ ἀντιθετικὰ γνωρίσµατα χαρακτήριζαν τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ ἀληθινὰ µέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὰ συνοψίζει ἔξοχα ὁ Μέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος: Οἱ ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ συσταίνονται «διὰ δόξης καὶ ἀτιµίας, διὰ δυσφηµίας καὶ εὐφηµίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούµενοι καὶ ἐπιγινωσκόµενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶµεν, ὡς παιδευόµενοι καὶ µὴ θανατούµενοι, ὡς λυπούµενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς µηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. 6, 8-10) [δηλαδή: σὲ τιµὴ καὶ σὲ ἀτίµωση, σὲ δυσφηµήσεις καὶ ἐπαίνους, σὰν λαοπλάνοι καὶ ὅµως ἀληθινοί, σὰν ἄγνωστοι καὶ ὅµως γνωστοί, σὰν νὰ πεθαίνουµε καὶ ὅµως ζοῦµε, σὰν τιµωρούµενοι καὶ ὅµως µὴ θανατούµενοι, σὰν λυπηµένοι καὶ ὅµως πάντοτε χαρούµενοι, σὰν πτωχοὶ καὶ ὅµως κάνοντες πολλοὺς πλουσίους, σὰν νὰ µὴν ἔχουµε τίποτε καὶ ὅµως κατέχουµε τὰ πάντα!].
Ἄν ὅλα αὐτὰ δὲν γίνουν -σὲ κάποιον βαθµὸ καὶ κατὰ κάποιον τρόπο - καὶ δικό µας βίωµα, δική µας ἱστορία καὶ δική µας ἀλήθεια, δική µας µυστηριακὴ Σταυρο - αναστάσιµη ζωή, τότε δὲν εἴµαστε πραγµατικοὶ µαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἑορταστὲς τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ἄν µείνουµε ἁπλῶς στὸ ἀνθρώπινο, ἱστορικό, ἐθιµικό, ψυχολογικό, συναισθηµατικό, γαστρονοµικό, περιηγητικό, ροµαντικὸ κλπ. ἐπίπεδο ἑορτασµοῦ καὶ δὲν µποροῦµε εἰλικρινὰ νὰ ἐπαναλάβουµε τὰ ὡς ἄνω ἅγια ἀποστολικὰ λόγια σὰν συµπέρασµα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ὑπάρξεώς µας, τότε δὲν γνωρίζουµε ἀκόµη ἀληθινὰ Χριστούγεννα, ὅπως δυστυχῶς συµβαίνει µὲ τὸν περισσότερο κατ’ ὄνοµα χριστιανικὸ κόσµο.
* * *
Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοί·
Ὁ Κύριός µας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ µοναδικὸς Σωτῆρας καὶ Λυτρωτής µας. Αὐτὸς µᾶς ἔφερε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη γιὰ νὰ συµµετάσχουµε στὶς δωρεές Του, νὰ γίνουµε µέτοχοι τῆς ζωῆς Του, νὰ καταστοῦµε «ὅµοιοι» (Α΄ Ἰω. 3, 2) µὲ Αὐτόν, θεοὶ κατὰ χάριν, καλεσµένοι σὲ «κοινωνία» (Α΄ Κορ. 1, 9) µαζί Του, αἰώνια «εὐλογηµένοι»
(Μθ. 25, 34) στὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία Του.
Μὲ τὴν θεία Γέννησή Του καὶ τὸ λυτρωτικὸ ἔργο Του ὅλα αὐτὰ δωρήθηκαν καὶ ἐνεργοποιήθηκαν γιὰ ὅλους µας ἀνεξαιρέτως. Μὴν ἀνταλλάξουµε τὰ θεῖα δῶρα καὶ τὶς θεῖες προσδοκίες µὲ τίποτε ἄλλο στὸν κόσµο αὐτὸ τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἀπάτης. Νὰ παραµείνουµε ἑδραῖοι στὴν πίστη καὶ τὴν ἀρετή, ὥστε καὶ ἡ ἐν συνεχείᾳ ἀποστολικὴ προτροπὴ νὰ ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρέγκλητη καθοδηγητικὴ ἀρχὴ γιὰ µᾶς ἕως τέλους τοῦ παρόντος βίου µας:
Ἀδελφοί, «γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε· πάντα ὑµῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω» (Α΄ Κορ. 16, 13-14) [δηλαδή: ἀδελφοί, ἀγρυπνεῖτε, στέκεσθε σταθεροὶ στὴν πίστη, νὰ εἶσθε θαρραλέοι καὶ δυνατοί· ὅ,τι κάνετε, νὰ γίνεται µὲ ἀγάπη]· «Καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται µεθ’ ὑµῶν» (Φιλ. 4, 9). Ἀµήν!
Χριστὸς ἐτέχθη!
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† Ὁ Ἀθηνῶν ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
Τὰ Μέλη
† Ὁ Πειραιῶς καὶ Σαλαµῖνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ
† Ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
† Ὁ Θεσσαλονίκης ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ
† Ὁ Δηµητριάδος ΦΩΤΙΟΣ
† Ὁ Τορόντο ΜΩΫΣΗΣ
† Ὁ Ἀµερικῆς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
† Ὁ Φιλίππων καὶ Μαρωνείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ
† Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταµῶνος ΚΛΗΜΗΣ
† Ὁ Μεθώνης ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
† Ὁ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ
† Ὁ Θεουπόλεως ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ
† Ὁ Πελαγονίας ΜΑΞΙΜΟΣ
Οἱ Βοηθοὶ Ἐπίσκοποι
† ὁ Νικοπόλεως (Τζακάρτας) ΔΑΝΙΗΛ
† ὁ Ταλαντίου ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
† ὁ Ἀστορίας ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ
