Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου (30 ν. ἡμ) πραγματοποιήθηκε τὸ 40νθήμερο μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ πρώην Θεσσαλονίκης καὶ Δημητριάδος κυροῦ Μαξίμου. Τὴν Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργήσε τέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος ἐνῶ παρευρέθηκε στὸ μνημόσυνο ἐκτὸς τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Μητροπόλεως μας καὶ πλῆθος κόσμου καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων καὶ Μαρωνείας κ. Ἀμβρόσιος. Ὁ π. Γρηγόριος Πρυνιᾶς σὲ σύντομο λόγο του ἀναφέρθηκε στὴν προσωπικότητα τοῦ μακαριστοῦ κυροῦ Μαξίμου καθῶς καὶ στὸ ποιμαντικὸ του ἔργο.
Ἡ ὁμιλία τοῦ πατρὸς Γρηγορίου Πρυνιᾶ.
Παναγιώτατε Μητροπολῖτα ἡμῶν τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριε,
ἀγαπητὸ πρεσβυτέριο,
καὶ εὐλαβὲς ποίμνιο τῆς ἐκκλησίας ἡμῶν.
Συναχθήκαμε σήμερα στὸν μητροπολιτικὸ αὐτὸ ναὸ ἀφενὸς γιὰ νὰ λειτουργήσουμε τὴν ἀγάπη μέσα ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας καὶ ἀφετέρου γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ πολυαγαπητοῦ μας ποιμενάρχου πρώην Θεσσαλονίκης κυροῦ Μαξίμου. Ἐν πρώτοις, θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω τὴν ἁγιότητά σας, σεβαστέ Μητροπολῖτα ἡμῶν κ. Γρηγόριε, ποὺ ἀναθέσατε στὴν ἀναξιότητά μου νὰ παρουσιάσω τὸν μακαριστὸ πρώην Θεσσαλονίκης Μάξιμο. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὰ συναισθήματά μου εἶναι λίγο μπερδεμένα .Ἀπὸ τὴν μία ἔχω χαρά ποὺ θὰ μιλήσω γιὰ τὸν σεβαστὸ πατέρα μας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη φοβοῦμαι μήπως ἀδικήσω τὴν προσωπικότητὰ του μὲ τὴν μικρὴ ἀλλὰ καὶ σύντομη σκιαγράφησὴ τοῦ χαρακτήρα καὶ τοῦ ἔργου του.
Λοιπόν, « Μὴ θαυμάζετε τοῦτο ὅτι ἔρχεται ὤρα ἐν ᾗ πάντες οἳ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ καὶ πορεύσονται οἳ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασην ζωῆς οἳ δὲ τὰ φαύλα πράξαντες εἰς ἀνάστασην κρίσεως». Αὐτά μας λέει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ κατὰ Ἰωάννη Εὐαγγέλιο, λόγια τὰ ὁποία ἔχουν ἐλπιδοφόρο καὶ χαρούμενο μήνυμα. Διότι μας ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος ὅτι οἱ κεκοιμημένοι θὰ ἀκούσουν τὴν φωνὴ του καὶ ἐκεῖνοι ποὺ στὴν παροῦσα ζωὴ ἔκαναν ἔργα ἀγαθὰ καὶ ἐνάρετα ἀπὸ τὰ ὁποία δοξάστηκε τὸ ὄνομὰ Του, αὐτοὶ θὰ μεταβοῦν στὴν αἰωνιότητα, στὴν ἀληθινὴ καὶ μακαρία ζωὴ μαζὶ Του.
Αὐτὰ τὰ ἔργα ἐποίησε καὶ ὁ μακαριστὸς ποιμενάρχης μας, πρώην Θεσσαλονίκης Μάξιμος, καὶ ὅσοι τὸν εἶχαν γνωρίσει εἶδαν στὸ πρόσωπὸ του τὸν ἀληθινὸ ποιμένα καὶ ἐργάτη τοῦ εὐαγγελίου, τὸν φιλόστοργο πατέρα ποὺ μὲ τὸν λόγο του ἀνακούφιζε τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν του, τὶς παρηγοροῦσε καὶ τὶς ἔδινε ἀναπνοή, ὀξυγόνο ἀληθινῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἄλλοτε μὲ τὸ χαμόγελὸ του καὶ τὸν ὠραῖο καὶ μοναδικὸ πειραχτικὸ του λόγο π.χ. « καλῶς τὰ παλιόπαιδα ,τὶ μοὺ κάνετε;», καὶ ἄλλοτε μὲ τὸ αὐστηρὸ του βλέμμα. Ἦταν γιὰ ὅλους ἕνας ἐμπνευστὴς καὶ καθοδηγητὴς τῆς πνευματικῆς ζωῆς μὲ τὸ παράδειγμὰ του.
Στὸ ἔργο ποὺ τοῦ ἀνέθεσε ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐπίσκοπος ἐργάστηκε ὥστε σήμερα νὰ ὑπάρχουν ἄξιοι ἱερεῖς γιὰ νὰ διαποιμάνουν κάθε ἐνορία τῆς Μητροπόλεως. Δημιούργησε γιὰ τὴν νεολαία κατασκήνωση θερινῆς διαβιώσεως ἡ ὁποία συνέβαλε ὥστε νέοι ἄνθρωποι νὰ ὁδηγηθοῦν στὸ δρόμο τῆς ἱεροσύνης , τοῦ μοναχισμοῦ, τῶν πρεσβυτέρων γυναικῶν, ἀλλὰ καὶ στὴν σύσταση νέων οἰκογενειῶν. Ἡ παρουσία του στὴν τοπικὴ ἐκκλησία ἄφησε τὰ δικὰ της καὶ μοναδικὰ σημάδια στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ὅπως καὶ τοῦ μακαριστοῦ προκατόχου του κυροῦ Χρυσοστόμου.
Μαγνήτιζε τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν εὐγένεια τῆς ψυχῆς του καὶ τὴν φλογερὴ του πίστη. Ἦταν ἕνας χαρισματικὸς ἄνθρωπος ποὺ σεβόταν τὴν προσωπικότητα κάθε ἀνθρώπου καὶ δὲν ἔμπαινε ἀδιάκριτα στὴν προσωπικὴ του ζωή. Ἑστίαζε στὰ θετικὰ στοιχεία τῶν ἀνθρώπων καὶ αὐτό τὸ γεγονὸς τους ἔκανε νὰ θέλουν νὰ γίνουν καλύτεροι.
Ἦταν ἀμέριμνος γιὰ τὰ οἰκονομικά ζητήματα γιατὶ εἶχε ἐμπιστευτεῖ τὰ πάντα στὸν Θεό. Δεῖγμα αὐτῆς τῆς ἐμπιστοσύνης ἦταν καὶ ὅτι δὲν δίσταζε νὰ βάλει τὸ χέρι στὴν τσέπη καὶ νὰ δώσει χρήματα σὲ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἀνάγκη, ἂν καὶ γνώριζε ὅτι ἦταν τὰ τελευταία του χρήματα. Ὅτι περιουσία εἶχε τὴν ἔδωσε προκειμένου νὰ χτιστεῖ ὁ μητροπολιτικὸς ναὸς τοῦ Βόλου. Ἦταν ἐπίσης αὐτός ποὺ χρηματοδότησε τὴν ἀγορὰ τοῦ ἀγροτεμαχίου στὸ ὁποῖο ὁραματίστηκε τὴν λειτουργία μίας ἰδιόκτητης κατασκήνωσης.
Εἶχε ἕναν μοναδικὸ τρόπο νὰ επικοινωνεῖ μὲ ὅλες τὶς ἡλικίες καὶ εἰδικότερα μὲ τὰ παιδιά. Χαρακτηριστικὴ φράση αὐτῆς τῆς ἐπικοινωνιακῆς σχέσης μεταξὺ τῶν παιδιῶν καὶ τοῦ ἱδίου ἦταν ἡ εξής στιχομυθία «Δέσποτα σας ἀγαπᾶμε. Κὶ ἐγὼ τὶ κάνω βρὲ παλιόπαιδα; Κὶ ἐγὼ σας ἀγαπῶ». Ὁ Δεσπότης Μάξιμος ἦταν μία ζεστὴ αγκαλιὰ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, μικροὺς καὶ μεγάλους. Ἀκόμα καὶ ὅταν ἔπρεπε νὰ μιλήσει αὐστηρὰ , πάντοτε θὰ ἔβρισκε νὰ πεῖ στὸ τέλος ἕναν παρηγορητικὸ λόγο γιὰ νὰ φέρει τὴν εἰρήνη καὶ τὴν χαρὰ στὸν ἄλλον. Ἔπαιρνε ἀπὸ τὴν τέλεια Ἀγάπη, τὸν Θεὸν, ἀγάπη, καὶ τὴν μοίραζε σὲ ὅλους χωρὶς καμιὰ διάκριση.
Γιὰ ὅλα ὅσα εἰπώθηκαν καὶ τόσα ἄλλα ποὺ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ λεχθοῦν, πιστεύω ἀλλὰ καὶ ἐλπίζω ὅτι θὰ βρίσκεται στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ οὐράνιου πατέρα μας, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ θὰ εὔχεται καὶ γιὰ ἐμᾶς.
Δέσποτα Μάξιμε, σε ἀγαπᾶμε!
Αἰωνία σου ἡ μνήμη!
