Ἐπιβατήριος λόγος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Γρηγορίου.
(Ἱερὸς Καθεδρικὸς Ναὸς Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν Θεσσαλονίκης,
25.10/7.11.2015)
Μακαριώτατε πάτερ καὶ Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἐκπρόσωποι τῆς πολιτείας,
Σεβαστοὶ Πατέρες,
Πολυαγαπημένε λαὲ τῆς Θεσσαλονίκης,
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῶ ἀδελφοί.
Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, μέσα ἀπὸ τὴν διεξαγωγὴ ἐκλογῆς Ποιμενάρχου ὑπὸ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος καὶ ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου καὶ πατρὸς ἡμῶν κ. Καλλινίκου, ἐξέλεξαν τὴν ἐλαχιστότητά μου ὡς Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης, θέτοντάς με ὡς ποιμένα καὶ πνευματικὸ πατέρα τοῦ ἱεροῦ κλήρου, τῶν ἱερῶν ἀδελφοτήτων καὶ τοῦ εὐλογημένου πιστοῦ λαοῦ τῆς Θεοσώστου αὐτῆς ἐπαρχίας.
Ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ συμπρωτεύουσα, ἡ δεύτερη μεγάλη πόλη καὶ κατὰ τὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία μας, μετὰ τὴν Κωνσταντινούπολη, καὶ κατὰ τὰ νεώτερα χρόνια, μετὰ τὴν Ἀθήνα, ἔχει μιὰ μεγάλη σὲ διάρκεια 23 αἰώνων, ἀλλὰ καὶ συγκλονιστικὴ σὲ περιεχόμενο, ἱστορία, βρισκόμενη στὸ κέντρο τῆς ἡρωϊκῆς Μακεδονίας μας, τοῦ λίκνου αὐτοῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ. Τὰ θαυμάσια μνημεῖα της, ἀλλὰ κυρίως οἱ πολλοὶ καὶ μεγάλοι Ἅγιοί της, μᾶς συνδέουν μὲ τὸ παρελθόν μας, ἀλλὰ καὶ σηματοδοτοῦν τὴν εὐθύνη μας γιὰ τὸ μέλλον μας.
Νιώθω λοιπόν, σὺν τοῖς ἄλλοις, ἰδιαίτερη συγκίνηση διότι βρίσκομαι πλέον ὡς ἱεράρχης καὶ κυρίαρχος ἐπίσκοπος στὴν πόλη προπάντως δύο μεγάλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μὲ σκοπὸ νὰ διακονήσω τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο καὶ τὸν συνάνθρωπο. Ζητῶ τὴν πρεσβεία καὶ τὴν προστασία τῶν Ἁγίων ἐνώπιόν σας, μὲ γόνυ καρδίας καὶ ὡς ἁπλὸς ἱκέτης, διότι εἶναι ἡ πρώτη μου φορὰ ποὺ θὰ ἀπευθυνθῶ στὸ ποίμνιο, ποὺ μοῦ ἐμπιστεύθηκε ἡ τιμία ψῆφος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.
Μὲ αἰσθήματα εὐθύνης καὶ ἀγάπης ἀπευθύνομαι πρὸς ἐσᾶς, καταθέτοντας «τὴν ζωὴν ἡμῶν ἅπασαν» στὴν διακονία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ θέση μου ἐπάνω στὸν θρόνο αὐτὴν τὴν ὥρα, ποὺ εἶναι μὲν μία ἀναγκαία πράξη ἀπὸ κανονικῆς καὶ ἐκκλησιατικῆς πλευρᾶς, ὡστόσο γιὰ ἐμένα ἀποτελεῖ τύπο καὶ τόπο Γολγοθᾶ. Εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους μας, ὅτι οἱ σχέσεις τοῦ Ἀρχιερέως μὲ τὸ πλήρωμα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς συνεργάτες του, δὲν εἶναι σχέσεις ἐξουσίας -ὅπως συμβαίνει ἀλλοῦ- ἀλλὰ σχέσεις διακονίας, κατανόησης, θυσίας καὶ αὐτοπροσφορᾶς. Προηγεῖται ἐν ὀλίγοις τὸ παράδειγμα τοῦ Ἀρχιερέως καὶ ἕπεται ἡ μίμησις τοῦ πιστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς ἀποτελοῦσε παράδειγμα γιὰ τοὺς μαθητές του. Αὐτό, ἀδελφοί μου, ὅσο ἁπλὸ καὶ ἐὰν φαίνεται, ἐν τούτοις ἀποτελεῖ μία πορεία εὐαίσθητη μὲ πιθανὰ λάθη καὶ παραλείψεις ἀπὸ τὴν πλευρά μου,ποὺ ὅσο καὶ νὰ προβάλλεται ἡ αὐθεντία ἤ ἡ τελειότητα, θὰ βλέπω μέσα μου τὸν μεταπτωτικὸ ἄνθρωπο, ποὺ θὰ ζητεῖ διαρκῶς μὲ ἀγωνία τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἐσωτερική μου ἐν Χριστῷ μεταμόρφωση.
Ἡ σημερινὴ τελετὴ τῆς ἐνθρονίσεως ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ Γολγοθᾶ, αἰσθάνομαι ὅτι ἔχει καὶ τὴν ἔννοια τῆς εἰσόδου. Αὐτὴ ἡ εἴσοδος ἔχει διττὸ χαρακτῆρα. Ὁ μὲν πρῶτος εἶναι τοπικὸς καὶ ὁ δεύτερος τροπικός. Ἡ τοπικὴ εἴσοδος σημαίνει, ὅτι εἰσέρχομαι σὲ μία ἐπαρχία μὲ τὸν ρόλο καὶ τὶς εὐθῦνες τοῦ κυριάρχου ἐπισκόπου, ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ διασώσει τὴν Παράδοση, ὅπως τὴν ἔχουν παραδώσει σὲ ἐμᾶς μέχρι σήμερα οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ταυτόχρονα, ἡ ἀντιμετώπιση προβλημάτων καὶ δυσκολιῶν θὰ πραγματοποιεῖται μὲ θεάρεστο ἐλπίζω τρόπο καὶ ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς πιστούς. Ἡ ἄλλη εἴσοδος εἶναι ἡ τροπική. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ εἴσοδος αὐτὴ θὰ δύναται νὰ πραγματοποιεῖται στὴν καρδιὰ τοῦ κάθε πιστοῦ. Αὐτὸ δὲν θὰ εἶναι εὔκολο, διότι ἀπαιτεῖται καὶ χρόνος καὶ κόπος.
Ἔχω ἐπίγνωση, ὅτι ἡ προσωπική μου εἴσοδος στὴν καρδιὰ τοῦ κάθε πιστοῦ μας ἀνθρώπου θὰ πραγματοποιηθεῖ ἐφ’ ὅσον προκύψει ἐμπιστοσύνη. Ὡστόσο, ἡ ἐμπιστοσύνη δὲν προβάλλεται μὲ τεχνιτὲς ἐπινοήσεις καὶ διαφημίσεις, ἀλλὰ ἐμπνέεται μὲ τὴν κατανόηση τοῦ ἄλλου, τὴν αὐτοπροσφορὰ καὶ τὸ μοίρασμα τῆς προσωπικῆς μου ζωῆς· στὸ ποσοστὸ δὲ ποὺ θὰ δυνηθῶ νὰ ἀντιπροσφέρω «τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν», στὸ ἴδιο ποσοστὸ θὰ εἶμαι δίπλα στὴν ζωὴ τοῦ ἄλλου ὡς πρόσωπο, ὡς συγγενής, ὡς φίλος, ὡς ποιμένας, καὶ ὡς πατέρας. Ἑπομένως, ἡ ἐμπιστοσύνη βιώνεται καὶ δὲν κηρύσσεται. Εἶναι ἐσωτερικὴ πληροφορία καὶ ὄχι ἐξωτερικὴ ἐνημέρωση.
Δὲν φαντάζομαι τὸν ἑαυτό μου νὰ μὲ ὑπηρετοῦν, ἀλλὰ νὰ ὑπηρετῶ, νὰ δίνω καὶ νὰ μὴν περιμένω ἀνταπόδοση. Αὐτὸ εἶναι πολύ σημαντικὸ ἀλλὰ καὶ καθοριστικὸ γιὰ τὴν προσωπική μου ζωή, ὅπως καὶ γιὰ τὴν σωτηρία μου. Τὸ λέγω αὐτό, διότι τὸ νὰ ὑπηρετῶ καὶ νὰ δίνω στὸν ἄλλο, ἐννοῶ ὄχι ὡς μία ἐνδεχομένως ἐξωτερικὴ πράξη φιλανθρωπίας, ἀλλὰ ὡς μοίρασμα τῆς προσωπικῆς μου ζωῆς μὲ τὸν συνάνθρωπο, ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν πιὸ δύσκολη ἔκφραση προσωπικῆς ἄσκησης. Νοιάζομαι γιὰ τὸν ἄλλο σημαίνει ἐνδιαφέρομαι γιὰ τὸν ἄλλο. Ἐν ὀλίγοις, κοινωνῶ μαζί του τὰ προβλήματά του, τὰ συναισθήματά του, λύπης καὶ χαρᾶς, τὰ ἀδιέξοδά του, τὴν ἀπώλειά του, ὅποια καὶ ἄν εἶναι αὐτή. Ὅταν λοιπὸν κοινωνῶ μὲ τὸν συνάνθρωπο μου κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, τότε θὰ μπορῶ νὰ κοινωνῶ μὲ τὸν Θεὸ ποὺ ἀγαπῶ καὶ ὑπηρετῶ. Ἡ προσωπική μου σωτηρία θὰ πραγματοποιηθεῖ μέσα ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ συνανθρώπου μου, μὲ τὴν ταυτόχρονη ἐσωτερική μου ἄσκηση, ποὺ αὐτὴ ἡ ἄσκηση μεταφράζει ἕνα νέο τρόπο κατανόησης τοῦ ἄλλου, ἕνα καινούργιο μονοπάτι σύνδεσης καὶ ἐπικοινωνίας μὲ τὸν ἄλλο. Εἶναι τρόπος ζωῆς μὲ τὴν προοπτικὴ τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, ἡ ὁποία «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς».
Ὅλα αὐτὰ ὄχι μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἀνταποδόσεως ἀπὸ αὐτὴν γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, ἀλλὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ στὴν βίωση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ἄν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ βιώνω τὴν κοινωνία τῆς αὐθεντικῆς ἀγάπης μὲ τὸν συνάνθρωπο, ἄν βιώνω εὐαγγελικῶς τὴν ἀγάπη προσφορᾶς καὶ ὄχι τὴν ἀγάπη ζήτησης, ἄν ἐπιδιώκω νὰ συναντῶ οὐσιαστικῶς τὸν συνάνθρωπο, τότε κατ’ ἀναλογίαν ὁ Θεὸς θὰ μοῦ ἐπιτρέψει νὰ βιώσω τῶν μελλόντων ἀγαθῶν ἀπ’ αὐτὴ τὴν ζωή, νὰ συναντήσω ἐν ὀλίγοις τὸν Θεὸ σὲ αὐτὴ τὴν ζωή. Καὶ ὅπως λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, ὅτι ἄν κάποιος δὲν ἐπεδίωξε νὰ δεῖ τὸν Θεὸ σὲ αὐτὴ τὴν ζωή, τότε πῶς μπορεῖ νὰ ἐλπίζει ὅτι θὰ τὸν δεῖ καὶ στὴν ἄλλη;
Ἐπιτρέψτε μου, ἀδελφοί μου, νὰ ἀπευθυνθῶ στοὺς ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεώς μας, διότι δίπλα σὲ αὐτοὺς θὰ πραγματοποιῶ ὅ,τι ἀνέφερα παραπάνω.
Ὑπενθυμίζω τὰ λόγια ποὺ ἄκουσαν τὴν ἡμέρα τῆς χειροτονίας τους καὶ θεωρῶ ὅτι εἶναι ἡ συγκλονιστικότερη στιγμή: «Λάβε τὴν παρακαταθήκην ταύτην καὶ φύλαξον αὐτήν, ἕως τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ’ αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν». Εἶναι ἡ στιγμὴ ποὺ ὁ κληρικὸς παραλαμβάνει τὴν Παρακαταθήκη, τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ στὰ χέρια του καὶ καλεῖται νὰ τὸν παραδώσει ἀνόθευτο, ἀτεμάχιστο, ἀμετάβλητο πίσω στὸν Κριτή του. Ἀδελφοί μου καὶ ἀγαπητοί μου ἱερεῖς, τὸ ἴδιο ἔργο ἔχω νὰ παραδώσω καὶ ἐγώ.
Σᾶς παρακαλῶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν θέση νὰ δώσουμε τὴν ὀρθόδοξη μαρτυρία πίστεως καὶ ζωῆς, θεωρίας καὶ πράξης ὁ ἕνας δίπλα στὸν ἄλλο, ὡς μία οἰκογένεια. Ὁ ἕνας νὰ βαστάζει τὰ ἀσθενήματα τοῦ ἄλλου. Κενά, παραλείψεις, λάθη εἶναι τὸ μόνο βέβαιο ὅτι θὰ ἔχουμε νὰ ἐκφράσουμε σὲ αὐτὴ τὴν μεταπτωτικὴ ζωὴ ποὺ εἴμαστε. Τὸ ζητούμενο εἶναι ἐὰν στάθηκα δίπλα στὸν ἀδελφό μου μὲ κατανόηση καὶ μὲ ἀγάπη καταλλαγῆς. Ἐὰν ἔδωσα ἕνα κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ μου στὸν ἀδελφό μου, ἐὰν μετέδωσα σὲ αὐτὸν τὴν βεβαιότητα ὅτι δὲν θὰ ἀντιμετωπίσει τὶς δυσκολίες μόνος του, ἀλλὰ μαζὶ μὲ ἐμένα μὲ ὅ,τι δυνάμεις καὶ ἐὰν ἔχω. Μὲ αὐτόν τὸν τρόπο δίνω τὴν μαρτυρία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς βιωματικά. Αὐτὸ ἀγαπητοί μου πατέρες, εἶναι ποὺ θὰ ἔχει δυναμική, ὄχι μόνο τὸ πῶς θὰ βρίσκουμε μία ἐσωτερικὴ αὐτορρύθμιση, ἀλλὰ καὶ ζωντανὸ παράδειγμα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, χωρὶς μεγαλόστομα κηρύγματα καὶ περιττά λόγια, χωρὶς τὴν ἐπιδίωξη προβολῆς κάποιου καλοῦ καὶ ἠθικοῦ ἔργου, ἀλλὰ ἀνεπιτήδευτα καὶ μὲ τρόπο ἁπλὸ νὰ ἔχουμε διδάξει μὲ τὴν ζωή μας τὸν διπλανό μας.
Καλῶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν θέση τοὺς μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχὲς, τοὺς ἐπιτρόπους ὅλων τῶν ἐνοριῶν, τὶς ἀδελφότητες, τοὺς ἱεροψάλτες, τοὺς ἐκπαιδευτικούς, κάθε καλοπροαίρετο, σὲ κοινὴ συστράτευση ὄχι γιὰ μία ἐξωτερικὴ ἑνότητα, ἀλλὰ σὲ μία ἐσωτερικὴ συνοχὴ μὲ μία πορεία, ποὺ νὰ τὴν χαιρόμαστε ὅλοι. Μποροῦμε ὅλοι μαζὶ νὰ ἀλλάξουμε ὅ,τι εἶναι μὴ λειτουργικὸ καὶ μὴ βιώσιμο καὶ νὰ ἐνισχύσουμε ὅ,τι φέρνει χαρά, ἐλπίδα καὶ ἀγάπη στὴν καθημερινότητά μας. Ὑπενθυμίζω στὴν ἀγάπη σας, ὅτι οἱ θετικὲς ἀλλαγὲς ἔρχονται στὴν ζωή μας ἐφ’ ὅσον τὸ ἐπιλέξουμε. Ἄς ἐκφράσουμε ὅλοι μαζί, ὅτι τὸ ὑλικὸ ἐκεῖνο ποὺ θὰ φέρει τὴν καλὴ ἀλλοίωση εἶναι ἡ ἴδια μας ἡ ζωή, τὸ παράδειγμά μας, ὁ τρόπος ποὺ ἐκφράζουμε τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.
Καλῶ ἰδιαιτέρως ὅλους τοὺς νέους καὶ τὸν καθένα ξεχωριστά. Ὅποια ἐπιλογὴ καὶ ἐὰν γίνει σήμερα ἀπὸ τὸν νέο γιὰ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό, μὲ ἀσυνείδητο τρόπο ἔχει προκαθορίσει καὶ διαμορφώσει τὴν εἰκόνα τῆς ἑπόμενης γενεᾶς. Ἐλᾶτε λοιπὸν δίπλα σὲ Ἐκεῖνον ποὺ δίνει ἔπνευση καὶ δημιουργία, στὸν ἀνακαινίζοντα σὲ Ἐκεῖνον ποὺ πολλαπλασιάζει τὴν ὑγεία καὶ τὴν χαρὰ καὶ διδάσκει τὴν ποιότητα τῆς ζωῆς μὲ πληρότητα, ἔτσι ὥστε τὸ αὔριο νὰ ἀνήκει σὲ ἐκείνους ποὺ τὸ διαμόρφωσαν μὲ προσωπικὴ ἐπιλογὴ καὶ ἐργασία, μὲ συνεργὸ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ θὰ χορηγεῖ ὅλα τὰ ἀναγκαῖα ἕως καὶ τὰ χαρίσματα κατὰ Χάριν στὸν ἄνθρωπο. Σὲ ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἀποφάσισε νὰ βιώσει ὅ,τι λέει ὁ Ψαλμωδός: «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».
Ὅλοι μαζὶ τώρα, κάθε ἡλικίας, εὐτυχῶς ἤ δυστυχῶς, ἐκεῖνο ποὺ ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε σήμερα εἶναι μιὰ διαστρεβλωμένη ζωὴ μὲ τὴν ἴδια μας τὴν ζωή. Ἡ ζωὴ ποὺ βλέπουμε γύρω μας ὡς μὴ λειτουργικὴ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὑπόσταση, εἶναι ὁ δυτικὸς τρόπος ζωῆς καὶ αὐτὴ σήμερα ἐνισχύεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενισμό. Ἐκεῖ ποὺ προσωπικὰ δυσανασχετῶ εἶναι, ὅτι αὐτὸς ὁ δυτικὸς στρεβλὸς τρόπος ζωῆς σήμερα ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὶς τάξεις τῆς κρατούσης ἐκκλησίας, καὶ τὸ πιὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι ἤδη ἔχουν ἐξαπατήσει τὸν ἑαυτό τους ἀκόμα καὶ ἱεράρχες, διότι πιστεύουν ὅτι αὐτὴ ἡ στρέβλωση εἶναι ἡ πραγματικὴ ζωή. Πιστεύουν δηλαδὴ ὅτι ὁ ὀρθόδοξος τρόπος ζωῆς δὲν ἔχει διαφορὰ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔχουν ἐπισημάνει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες οἱ ἅγιοι Πατέρες ὡς αἵρεση καὶ νοθεία μὲ τραγικὰ ἀποτελέσματα σὲ αἰώνια προοπτική. Ἀντιλαμβάνεστε, ἀδελφοί μου,τὸ πόσο σήμερα εἶναι ἀναγκαία ἡ ἔκφραση ἀληθινῆς καὶ γνήσιας ζωῆς στὴν πράξη καὶ στὴν καθημερινότητά μας.
Νοητὸ παράδειγμα στὴν προσπάθειά μας θὰ εἶναι ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅπως ἐκφράζουν τὴν ζωή τους μέσα ἀπὸ τὰ συναξάρια. Ζωντανὰ παραδείγματα εἶναι καὶ οἱ σύγχρονοι προπάτορές μας. Ἀναφέρομαι ἀρχικῶς στὸ πρόσωπο ποὺ οἱ παλαιότεροι ἐδῶ τὸν ἐγνώρισαν ὡς Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης. Εἶναι ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χρυσόστομος, ὅπου δίπλα σὲ αὐτὸν πῆρα νάματα ζωῆς. Ἦταν παράδειγμα ἡ ζωή του στὴν ζωή μου καὶ ἡ ποιμαντική του μέριμνα σύγχρονος διδάσκαλος, ποὺ πολλὰ ἔχω χαραγμένα ἀνάγλυφα στὴν μνήμη μου. Παράδειγμα ἀσκήσεως, αὐταπαρνήσεως, προσφορᾶς καὶ καθαρότητος βίου εἶναι καὶ ὁ βαρειὰ ἀσθενῶν Μητροπολίτης πρώην Θεσσαλονίκης Μάξιμος, ὅπου νοερῶς βρίσκεται κοντά μας μὲ τὴν εὐχή του. Ἐμεῖς ἀπὸ ἐδῶ θὰ προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ τοῦ δίνει δύναμη καὶ νὰ τὸν ἐνισχύει στὴν δοκιμασία του.
Ἐνώπιον δὲ τῶν γνωστῶν και ἀγνώστων τιμίων ἀγωνιστῶν, Κληρικῶν καὶ Λαϊκῶν τῆς Θεσσαλονίκης καὶ εὐρύτερα τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι διακόνησαν θυσιαστικὰ τὸν ἱερό μας Ἀγῶνα καὶ μᾶς κληροδότησαν τοὺς τόπους Λατρείας μας, ὅπως καὶ τὸν περίλαμπρο αὐτὸ Ναό, ἀλλὰ καὶ ὅλα ὅσα ἔχουμε καὶ εἴμαστε, καὶ ποὺ τώρα ἀναπαύονται ἀπὸ τοὺς κόπους τους στὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐκφράζω τὴν ἐγκάρδια εὐγνωμοσύνη καὶ προσευχητικὴ εὐχαριστία μου. Ποιόν νὰ πρωτοθυμηθοῦμε, τοὺς ἀειμνήστους πατέρες Στυλιανό, Ἱλαρίωνα, Σάββα, Γεώργιο καὶ λοιποὺς ποὺ ἀναλώθηκαν στὸν θεῖο Ἀμπελῶνα; Τοὺς δραστήριους λαϊκούς, κάποιοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐκοιμήθησαν μόλις πρόσφατα, οἱ ὁποῖοι τόσα πολλὰ προσέφεραν; Εἴθε ὁ Κύριος νὰ τοὺς ἀναπαύη μὲ τοὺς δικαίους καὶ ἡ μνήμη τους νὰ εἶναι αἰωνία!
Κλείνοντας, θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω πρωτίστως τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ. Καλλίνικο,ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἀγάπη του μὲ ἔχει περιβάλλει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῶν ἀρχιερατικῶν μου καθηκόντων, ἀπὸ τὸ 1999 μέχρι καὶ σήμερα. Εὐχαριστῶ ὅλους τοὺς Συνοδικοὺς ἁγίους Ἀρχιερεῖς γιὰ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ ἔδειξαν στὸ πρόσωπό μου. Ἰδιαιτέρως εὐχαριστῶ τὸν τοποτηρητὴ ἅγιο Ἀττικῆς κ. Χρυσόστομο, ὅπου στὸ σύντομο χρονικὸ διάστημα τῆς τοποτηρητείας του στὴν Θεσσαλονίκη ἔδωσε ὅλα τὰ ἀναγκαῖα, γιὰ τὴν εὔρυθμη συνέχεια τῆς ποιμαντορίας τῆς Μητροπόλεως.
Εὐχαριστῶ ὅλους ποὺ εἶχα τὴν χαρὰ νὰ συνεργαστῶ μαζί τους στὸ διάστημα τῆς τοποτηρητείας μου στὴν περιοχὴ τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καὶ Θράκης, ἀπὸ τὸ 2003 μέχρι τῆς σήμερον. Συγκεκριμένα, τοὺς ἱερεῖς πατέρα Νικόλαο Μαντιό, πατέρα Ἀβραὰμ Τσιμηρίκα καὶ πατέρα Παφνούτιο Μαλκόπουλο. Ἐπίσης, εὐχαριστῶ τὴν γερόντισσα καὶ καθηγουμένη Μαγδαληνὴ μοναχὴ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐλευθερουπόλεως καὶ τὴν συνοδεία αὐτῆς, ὅπου μὲ τὸ παράδειγμα τῆς μοναχικῆς τους ζωῆς ἐνίσχυσαν καὶ ἐνισχύουν τὸ Ἀποστολικὸ ἔργο μὲ τὴν σιωπή τους καὶ τὴν προσευχή τους. Εὐχαριστῶ ὅλους τοὺς προέδρους καὶ ἐπιτρόπους τῶν ἐνοριῶν, γυναικεῖες ἀδελφότητες, καθώς καὶ τοὺς ἱεροψάλτες ποὺ συνεργάστηκα. Σήμερα, μετὰ ἀπὸ δώδεκα συναπτὰ ἔτη, ἡ συνεργασία μας ἔχει ἤδη μετουσιωθεῖ σὲ ἐμπειρία ζωῆς σὰν πνευματικὸ ἀπόσταγμα.
Εὐχαριστῶ ἕναν πρὸς ἕναν πιστὸν ποὺ μὲ ἐμπιστεύθηκε καὶ ἦταν κοντά μου στὰ χρόνια τῆς τοποτηρητείας μου καὶ τοὺς ὑπόσχομαι, ὅτι θὰ εἶμαι κοντά τους ἀπὸ μία ἄλλη θέση προσευχόμενος, οὐσιαστικῶς καὶ τροπικῶς. Θὰ ἤθελα ἀκόμα νὰ εὐχαριστήσω ὅλους τοὺς Θεσσαλονικεῖς, ποὺ μὲ περιβάλατε μὲ ἀγάπη καὶ μοῦ ἐπιφυλάξατε αὐτὴν τὴν συγκινητικὴ ὑποδοχή. Ἰδιαιτέρως νὰ εὐχαριστήσω τοὺς πρεσβυτέρους ἱερεῖς πατέρα Δημήτριο Σουφτᾶ, ὅπου ἀπὸ τὸ 1991 ὡς διάκονος τότε ἐγὼ, ἦταν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι μία ἰδιαίτερη παρουσία στὴν ζωή μου. Ἐπίσης, τὸν πατέρα Ἀθανάσιο Ἀθανασιάδη, ὅπου μὲ τὴν δική του μοναδικὴ προσωπικότητα μὲ στήριξε μὲ τὶς προσευχές του.
Ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος εἴθε νὰ ἑνώνει καὶ νὰ ποδηγετεῖ τὸ σύντομο ταξίδι τῆς ζωῆς μας στὴν συνάντησή μας μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀμήν, γένοιτο!